دغدغه های طبیبانه

سیستم درمان و پزشکی ما به کدامین سمت می رود؟

عبدالرضا ناصر مقدسی

در روزنامه شرق به چاپ رسیده است

متاسفانه در هفته های پیشین مجددا به بهانه افزایش تعرفه های پزشکی شاهد هجمه های سنگین به پزشکان بودیم. همان پزشکانی که تا چندی پیش فرشتگان نجات بودند و جان بر کف در صف اول جنگ با کرونا ماندند و شهید دادند و با جان خودشان آسیب ناشی از سیاستهای درمانی اشتباه دولت را به حداقل رساندند. اما حالا که از گرد و خاک کرونا کاسته شده دوباره پزشکان به کسانی بدل شدند که خون مردم را خورده و عامل اصلی گرانی ها هستند. اصلا مهم نیست که قیمت نان بشکل سرسام آوری افزایش یابد، یا اصلا مهم نیست که براحتی قیمت ماکارونی سه برابر شود. اصلا مهم نیست که هر روز با جهش در قیمت تمام کالاها روبرو شویم اما مهم است که تعرفه های پزشکی افزایش نیابد. زیرا مسئولین محترم باید ویترین خوبی از خود ارائه دهند و با کشاندن قشری نخبه و فرهیخته به پایین ترین سطح، سعی کنند خود را حامی طبقات محروم نشان دهند و البته یادشان هم نباشد که بمدد سیاستهای اشتباهشان همین طبقه محروم دیگر نانی هم برای خوردن ندارد. حاصل این سیاستها چیزی نخواهد بود جز حجم بالای خروج پزشکان و پرستاران از کشور. کافی است به همین کشورهای حاشیه خلیج فارس سر بزنید و ببینید که در همین مدت، چگونه بوسیله پزشکان ایرانی سیستم درمانی خود را ارتقا بخشیدند. آنها بهترین حقوق و امکانات را در اختیار کسانی قرار می دهند که این گونه در کشور خود علی رغم زحمات بسیار شبانه روزی مورد ظلم و توهین قرار گرفته و مسئولین مربوطه حتی از پرداخت کمترین میزان استحقاقی آنها نیز طفره می روند. مشخص است که دود این کار به چشم همان مردمی می رود که دیگر از داشتن پزشکان خوب و بی ادعا محرومند. مشخص نیست  که مسئولین محترم چگونه می خواهند این نقصان بزرگ را حل کنند.  واقعا نمی دانم که این مسئولین چرا از تعرفه های بسیار پایین بیمارستان های دولتی و نحوه ی بازپرداخت همین مبالغ اندک به پزشکان و پرستاران چیزی نمی گویند؟ چرا نمی گویند که با  ارائه ی روش هایی همچون پرداخت پلکانی عملا پزشکان را به بیگاری گرفته اند؟ معلوم است که دیگر کسی انگیزه ای برای کار در چنین سیستمی ندارد. از طرف دیگر ای کاش بیان می کردند که چرا بسیاری از ظرفیت های تخصص در سال گذشته خالی ماند و حالا هم زمزمه هایی از تغییر در نحوه ی پذیرش دستیاران و آسان تر کردن ورود به رشته های تخصصی وجود دارد تا به هر نحوی که شده این نیروی کار ارزان را از دست نداده و بیمارستانها را از پزشکانِ دستیار پر کنند. غافل از اینکه وقتی کسی توانایی علمی نداشته باشد فقط و فقط موجب افت شدید کیفیت درمان خواهند شد. هنوز درک نکرده اند که برای ارتقای سیستم پزشکی باید شرایطی را مهیا کرد که با شور و شوق و میل و رغبت، جوان های نخبه وارد این رشته ی خطیر شوند نه اینکه به هر طریقی که شده و با انبوهی از رانت ها و سهمیه ها دانشگاهها و بیمارستان ها را پر کنند تا دودش به چشم مردم برود. آیا کسی پاسخگو هست؟