دغدغه های طبیبانه

موج ششم کرونا

عبدالرضا ناصر مقدسی

در روزنامه شرق به چاپ رسیده است

بعد از هفته ها سکوت مسئولین، حالا  باید منتظر بحرانی دیگر باشیم. وزارت بهداشت اعلام نموده که موج ششم کرونا در پیش است و بزودی  آمار مبتلایان و فوتی ها جهش قابل توجهی خواهد یافت. شاید جالب باشد زمانی که تمام دنیا از آمار فزاینده مبتلایان به سویه امیکرون صحبت می کردند و قوانین محدودیتی را سفت و سخت برقرار کرده بودند انگار این ویروس دور کشور ما را خط کشیده بود و اصلا این ورها پیدایش نبود. غافل از اینکه ما نیز با آمار فزاینده ی سویه امیکرون ویروس کرونا روبرو بودیم اما از آنجا که علائم آن خفیف بود براحتی همه بعنوان سرماخوردگی درمان شده و لذا هیچ گونه هشداری داده نشد. حاصل این کار همین موج ششمی است که وارد آن شده ایم و معلوم نیست که اینبار چقدر باید تلفات بدهیم. درست که سویه امیکرون شدت کمتری از سویه های پیشین دارد اما قدرت درگیری و سرایت آن خیلی بیشتر بوده و لذا حجم بیشتری از افراد را می تواند مبتلا سازد. این بدان معناست که علی رغم شدت کمتر بیماری، در حالت کلی تعداد مبتلایانی که نیاز به بستری دارند زیاد خواهد بود. معلوم نیست که بیمارستان ها و کادر درمان توانایی مقابله با موج دیگری از بیماری را داشته باشند یا خیر. بهر صورت این طور که مشخص است بار دیگر باید با کمترین امکانات به جنگ بی تدبیری ها و بی کفایتی ها برویم. بگذریم. نکته مهم دیگری که این موج اخیر به ما یادآوری کرد قدرت کماکان فزاینده ی کرونا است. قبل از آن، این تصور وجود داشت که از شدت کرونا کاسته شده است. البته باید اذعان داشت که حجم بالای واکسیناسیون به شکل قابل توجهی از مرگ و میرهای کوید 19 کاسته است.  بخشهایی که تا پیش از این از مبتلایان به کوید پر بود یکی پس از دیگری  خالی شد. و دیگر صحبت از آن بود که واکسیناسیون مکرر و سالانه می تواند کوید را تبدیل به یک بیماری فصلی نماید. اما سویه امیکرون نشان داد که  دست کم گرفتن بیماری و ساده انگاشتن آن عملا می تواند ما را با هجمه ای دیگر روبرو سازد. گاهی با خودم فکر می کنم که آیا ما جهان پساکرونا را خواهیم دید. و هر چه بیشتر می گذرد احساس می کنم بجای گذشتن از کرونا باید آن را بعنوان بخشی از زندگی خود بپذیریم و نشانه های کرونا مثل ماسک دیگر به نشانه ای از بدن ما تبدیل خواهد شد. یادم هست اوائل که کرونا آمده بود و ما بعنوان کادر درمان باید هر روز علی رغم قرنطینه و تعطیلی بر سر کارمان حضور می یافتیم تند و تند از خودمان با ماسک و لباس و گان و … عکس می گرفتیم با این تصور که این شرایط چند صباحی خواهد ماند و به خاطرات خواهد پیوست.پس خواستیم که خاطراتمان را حفظ کنیم. نمی دانستیم کرونا از این به بعد بخشی از هویت ما خواهد بود. هویتی که بیش از پیش ضعف و جهالتمان را به رخ خواهد کشید.