۳ آبان ماه ۱۴۰۰
سفری به بابل کنار
صبح زود راه افتادیم. هدف رفتن به بابلکنار برای افتتاح یک مدرسه بود. هیچ حسی بهتر از این نیست. حسی که برای من بسیار لذت بخش است. ای کاش کشور ما پر از این کارها بود. کارهایی که می توانست ما را از این وضعیت نجات دهد..
برای من هم این راه یک ضرورت بود. خیلی وقتها می خواهم راه بیفتم و جهان را ببینم. همین سنگ و کوه و آدمها و درختها را.
دوست دارم همه اینها را ببینم. احساس می کنم چیزی در پس آنها با آدمی حرف می زند. نوایی بسیار محو که پس این همه هیاهویی که در آن گیر افتاده ایم گم شده است.
راه بیفتم تا کمی ذهنم آرام بگیرد. کمی از این دغدغه ها دور شود. وقتی به ذهنم مراجعه می کنم از انبوهیِ این صداها و تصویرها پر است. خطوط با هم برخورد می کنند و جز آشوبی ممتد، چیزی برای من باقی نمی گذارند. اما اینکه راه می روم و جهان را می بینم به من نوعی نظم می بخشد. می توانم رابطه ذهن و مغزم را با جهان ادراک کنم و همین باعث آرامش من می شود.
جاده شاید معمولی بنظر آید اما این گونه نیست. جاده پر از حرف است و می توان آدمها و اشیا را در حرکتی دیگرگونه دید و درک کرد. جاده پر از مه است . پر از روشنی و تاریکی و همین ها هست که مرا به این جهان شگفت انگیز می کشاند. پس در جاده به راه می افتیم.
مسیر چندان طولانی نبود. راهی از تهران تا بابلکنار نیست. وقتی می رسیم هنوز برنامه شروع نشده است. برنامه افتتاح یک مدرسه که توسط شرکت سیناژن ساخته شده است.
و بعد هم رفتن به درون جایی که قرار است دانش اموزاتن زیادی در آن درس بخوانند، بزرگ شوند و ببالند.
آن روز تماما داشتم به ناصرخسرو و این شعرش فکر می کردم. شعری که باید بر سردر تمام مدرسه ها و دانشگاه ها نقش ببندد:
بسوزند چوب درختان بی بر
سزا مر همین است مر بی بری را
درخت تو گر بار دانش بگیرد
به زیر آوری چرخ نیلوفری را
هر بار که این شعر را می خوانم این تندیس بزرگ از ابوریحان بیرونی جلوی چشمم می آید. تندیسی که پارک لاله تهران و همه ی ایران بدان مفتخر است:
ناصر خسرو انسان بزرگ و در عین حال عجیبی بود. یکی از دانشمندترین و متفکرترین مردمان این فرهنگ و تمدن که پس از سفرهای دور و دراز سالهاست که در دره یمگان بخواب رفته اما ندایش تا ابد در گوش همه ی ما جاریست.
بدون دیدگاه