طبیبانه ای برای مارادونا

دکتر عبدالرضا ناصر مقدسی-این نوشته در روزنامه شرق به چاپ رسیده است

هر بــار کــه می خواهــم این یادداشــت ها را بنویســم، با انبوهی از خبرهای بد برای نوشــتن مواجهم؛ خبرهایی از درگذشــت بزرگان فرهنگ ایــن مملکت. همیــن امروز خبر آمــد که پرویز پورحســینی بازیگر بزرگ و متفاوت سرزمین مان نیز به دلیل ابتلا به کرونا دار فانی را وداع گفت. هفتــه قبل هم شــاهد مــرگ جان ســوز چنگیز جلیلوند و کامبوزیا پرتوی بودیم؛ اما فقط سینما داغدار نبود.

دکتر نایبی، پزشک متخصص مغز و اعصاب و دوست و همکار ما که سال ها در شهر تبریــز طبابت می کرد نیز به دلیــل ابتلا به کرونا فوت کردند. دوســتان می گفتند همین چند روز پیش به عیادتش رفته بودند و حالش خوب بود و کســی باور نمی کرد این گونه ناگهان مرگ او را فرو بکشد و ببرد. خیلی های دیگر نیز در سکوت فوت کردند. خیلی ها که فقط به شکل یک عدد در رسانه ها اعلام می شــوند. یک شبانه روز ۴۹۰ نفر و شبانه روز دیگر ۴۸۰ نفر. انگار سیاهی و مرگ نمی خواهــد از این مملکت برود.

درباره هر کدام ازاینها می توان ســاعت ها نوشــت؛ امــا این بار خواستم از مردی بنویسم که برای هم نسلان من خاطرات بسیار خوشــی آفرید و بخشی از تاریخ زندگی ما شد. اســطوره و اعجوبه ای که نه تنها در فوتبال یک اســتثنای بزرگ بــود؛ بلکه بعد از آنکه بازیگری فوتبال را کنار گذاشت، باز به عنوان فردی که ضد جریان های کلاسیک زمانه حرکت می کرد اما و اگرهای بســیاری آفرید؛ اما و اگرهایی کــه جزئی از زندگــی او بود و به شــخصیت او معنــا می بخشــید. دیگــو آرمانــدو مارادونا در ۶۰ سالگی و به دلیل ســکته قلبی فوت کرد؛ اما همه او را تا ابد به خاطــر بازی های فوق العاده درخشــانش برای همیشه در ذهن دارند. آن قدر اعجوبــه بود که همه حتــی از گل خطای او به انگلســتان نیز تعریف و تمجید می کنند. گلی که کمی بعد از بحبوحه دعوای سیاســی و نظامی بر ســر جزایر فالکلند بین بریتانیای اســتعمارگرپیر و آرژانتین به ثمر رســید و گلی با دست خدا لقب گرفت.

در همان بازی مارادونا گل استثنائی دیگــری نیز به ثمر رســاند. از میانه زمین توپ را گرفت و یکی پس از دیگــری بازیکنان انگلیس را دریبــل زد و تــوپ را داخــل دروازه جــا داد.گلی که فراموش نشــدنی اســت. مارادونا برای کشــورش ارزش آفرید و کشــورش نیز با شکوه هرچــه تمام تر بــا او خداحافظی کــرد. مردمان زیادی در سوگ او گریستند و او را مانند جواهری ملــی ارج نهادنــد. در زمانه ای کــه کرونا بیداد می کند، اهمیت این اســطوره بلا منازع فوتبال به حدی بود که همــه خبرگزاری ها و روزنامه ها و رســانه ها در تیتر اول خود درباره او حرف زدند.نکته بســیار مهمی هم در این بین وجود داشــت کــه به ویژه برای فرهنگ و ملــت و دولت ما نیز می تواند بســیار درس آمــوز باشــد.

مارادونا در زمانــه ای از زندگی اش نامش با مــواد مخدر و مافیا گــره خورد. هر قهرمان و اســطوره ای، هر انســان بزرگی می تواند در برهه ای از زندگی اش دچار اشــتباه شــود. نکتــه مهم اینجاســت که این اشــتباه از ســوی مــردم و دولت کشــورش بزرگ نمایی نشد؛ بلکه همه به افتخارات او نگاه کردند و آنها را برشــمردند. به قهرمانی آرژانتین در جــام جهانی ۱۹۸۶ ،بــه قهرمانی تیم ناپولی در لیگ اروپا، به اینکه او ســعی نکرد خوشــایند فیفا باشــد و همواره همان طور که خودش گفته بود، در کنار بازیکنان فوتبــال بود، به همه اینها نــگاه کردند و ارج نهادند. این درس بزرگی برای ماســت که می خواهیم به هر قیمتی که شــده، فقط نقاط منفی یک شخص را بزرگ جلوه دهیم و تا می توانیم در راســتای تخریب شــخصیت او بکوشــیم.

مثال ها در فرهنگ ما بســیار است و الزام بــه گفتن نیســت. از این به بعــد مارادونا الگویی برای تمام بچه های آرژانتینی اســت که می خواهنــد وارد دنیای فوتبال شــوند. آنها به یُمن فرهنگی که نخبه ها را نمی کشــد، با بخشی از مارادونا آشــنا می شــوند که از او یک اسطوره و قهرمان ســاخت. این گونه است که یک کشور می تواند بر بال فرهنگش پیشــرفت کند؛ چیزی که از ما بــا این همه تاریخ طولانی و قهرمانان بزرگ و اســطوره های والا دریغ شــده است. ای کاش این دریغــا گفتن ها روزی به پایان برســد. ای کاش ما هم از این همه تهمت و افترا زدن به ســرمایه های ملی خود روزی دست برداریم. ای کاش هایــی که در فرهنگ ما زیاد اســت و انگار تمامی ندارد.

دکتر عبدالرضا ناصر مقدسی متخصص مغز و اعصاب و درمان بیماری ام اس (MS) در بیمارستان سینا مرکز تحقیقات ام اس