دغدغه های طبیبانه

کرونا و طاعون سیاه فرهنگ ما

دکتر عبدالرضا ناصر مقدسی-این نوشته در روزنامه شرق به چاپ رسیده است

آمارهایی که هر روز از میزان ابتلا و نیز مرگ و میر ناشی از کرونا منتشر می شود بسیار دردناک و در عین حال نگران کننده است. درست است که متاسفانه هر روز با مرگ میزان زیادی از هموطنان خود روبرو هستیم اما مدلها نشان می دهند که احتمالا در هفته های آتی وضعیت از این نیز بدتر خواهد شد. این همه خبر بد و نگران کننده در حالی هست که  بنظر می رسد عملا در ایران بجز کادر درمان خسته و تختهای پر شده ی بیمارستان هیچ گونه دفاعی در برابر هجوم فزاینده و کشنده این ویروس نداریم.

طاعون کوید-19

کوید-19 به طاعونی برای ما بدل شده است. رنگ سیاه شهرها که تاکنون سابقه نداشته یادآور طاعون سیاهی است که مردم بدون دفاع را درگیر خود کرده و چون مه ای غلیظ و کشنده همه چیز را در بر گرفته است. در مورد اینکه چرا به اینجا رسیده ایم هم بسیار گفته و هم بسیار نوشته اند و شاید دیگر گله گذاری فایده ای نداشته باشد. تا مدیریت در مملکت ما بصورت غیر علمی باشد در هم بر همین پاشنه خواهد چرخید. اما نکته ای که بیشتر من را آزار داده و بشدت نگران می کند فرهنگ غیر علمی ای است که بشکل افیونی خزنده در لابلای جامعه ما می خزد و همه را آلوده می کند و پیش می رود. این روزها علی رغم اهمیت فوق العاده واکسیناسیون برای حل این معضل بزرگ، از گوشه و کنار حرفهایی در مورد مضرات واکسیناسیون می شنویم. شنیده هایی که بشدت نگران کننده است.

بعضی از موضوعات نتنها جزئی از بدیهیات می باشد بلکه جزئی مهم از روح انسانی را نیز شامل می شود. مفاهیمی چون آزادی و دموکراسی و حقوق بشر از اجزای مهم تشکیل دهنده ی روح انسانی است. اما باید متذکر بود که علم و نگرش علمی نیز یکی دیگر از دستاوردهای بزرگ بشری بوده که دیگر نمی توان بدون وجود آنها انسان را معنا کرد. واکسیناسیون یکی از نمونه های بارز همین تفکر علمی می باشد. شاید پدران و مادران ما بیماری آبله را دیده باشند . یک بیماری ویروسی که جان بسیاری را در طی تاریخ گرفت. یکی از مهم ترین افتخارات بشری این است که توانسته آبله را بطور کامل ریشه کن کند. این کار بجز انجام واکسیناسیون گسترده یا همان چیزی که به آبله کوبی مشهور بود میسر نمی شد. این روزها مواردی همانند فلج اطفال بندرت دیده می شود. علت چنین چیزی نیز باز همان انجام و.اکسیناسیون های گسترده است.وقتی من کودک بودم مبتلا به سرخک و اوریون شدم. امروز کمتر مواردی از این بیماری ها دیده می شود. بیماری هایی که در عین حال می توانست با عوارض بسیار جدی  ای نیز همراه باشد. اینکه ما اکنون چنین بیماری هایی را نمی بینیم همه و همه مدیون نگرش علمی و انجام واکسیناسیون بشکل گسترده است.

نه به واکسن، اشتباهی بزرگ

اما امروز در هزاره سوم وقتی من از عده ای که حتی تحصیل کرده هم می باشند می شنوم که نمی خواهند واکسن بزنند یا بجای فواید واکسن از مضرات آن سخن می گویند، رس بر اندام من می افتد. زیرا چنین نگرشی می تواند براحتی راه را برای تجویزهای غیر معقول و غیر علمی نیز باز کند. تجویزهایی که در جامعه ما کم نبوده و متاسفانه چه بسیار که از سوی افراد بظاهر موجهی نیز تبلیغ می شوند.موضوعاتی همانند طب اسلامی که این روزها بازار داغی هم دارند همه و همه در همین نگرش غیر علمی ای ریشه دارند که همانند آفتی به جان فرهنگ جامعه ما افتاده است. یادمان نرود که مثل خیلی از امور دیگر دنیا دارد بسرعت راه درست را می رود. تمام جهان دارند واکسن می زنند . تمام جهان دارند اقدامات و توصیه های علمی را پیش می برند. تمام جهان هم اراده برای بهتر شدن خود دارند، هم رویکرد مناسبی را پیش می گیرند و هم از تمام امکانات و منابع خود برای این پیشرفت استفاده می کنند. ما اگر نخواهیم سوار این قطار رشد و توسعه بشویم بی شک حذف خواهیم شد. جمله ای از فرد هالیدی همواره در گوش من است که روند پیشرفت جهانی را به قطاری تشبیه می کرد که همه سوار آن هستند اما عده ای بیرون آن  ایستاده و از سر جهالت به این قطار سنگ می زنند . امیدوارم در نهایت ما از آن بیرون ماندگان قطار نباشیم.