دغدغه های طبیبانه

قبولی در رشته پزشکی با سهمیه های مختلف

 عبدالرضا ناصر مقدسی

در روزنامه شرق به چاپ رسیده است

در هفته های اخیر تعدادی از کارنامه های قبولی در رشته های کنکور پزشکی با سهمیه های مختلف در فضای مجازی دست به دست می شود . کارنامه هایی که اگر درست باشند بشدت تکان دهنده هستند. اینکه فردی با درصد صفر یا حتی منفی در رشته های دانشگاهی قبول شود جز فاجعه هیچ معنای دیگری نخواهد داشت. بغیر از این که چقدر این سهمیه ها می تواند برای فرهنگ یک جامعه خطرناک باشد باید به حق بسیاری دیگر از شرکت کنندگان توجه کرد که زیر فشار انبوه سهمیه ها پایمال شده است. شرکت کنندگانی که جز تلاش و سواد خود هیچ یاریگیری نداشته اند. تلاش و سوادی که گرچه باید مهم ترین و تنها اما بنظر می رسد در نظر متصدیان امر بی ارزش ترین آنها است. همواره وجود سهمیه ها در رشته عامل انتخاب محسوب گردد های مختلف بخصوص رشته های پزشکی که بطور مستقیم با جان انسانها در ارتباطند مورد اعتراض کارشناسان و متخصصان امر بوده اما متاسفانه همواره حاکمیت نشان داده که گوش شنوایی نسبت به دلسوزی های کارشناسانه نداشته و کماکان راه خود را می رود و بر تصمیم های اشتباه خود پافشاری می کند. اینکه فردی با هر سهمیه ای وارد رشته ای آنهم رشته ای همانند پزشکی که سلامت جامعه بدان وابسته است، شود موضوعی بسیار بسیار خطرناک است. کسی که توانایی و دانش لازم برای حضور در رشته ای دانشگاهی ر ا ندارد نباید با ضرب و زور سهمیه و هزار چیز دیگر در این رشته ها به تحصیل بپردازد. اما در کنار اینها باید صدها دانشگاه غیر انتفاعی را نیز اضافه کرد که در ازای گرفتن پول عملا مدرک را به متقاضیان می دهند، متقاضیانی که پس از فارغ التحصیلی ادعایی همسطح با کسانی دارند که با زحمت و تلاش در بهترین داشنگاه های دولتی این مملکت قبول شده و درس خوانده اند و اکنون نیز بحق طالب جایگاه شایسته خود هستند. متاسفانه این سهمیه ها و بی عدالتی ها در این حد نیز باقی نمانده و در تمام سطوح آموزش عالی از جمله در جذب هیئت علمی نیز دیده می شود. مشخص است که این گونه اجحاف ها تا چه میزانی می تواند سطح اموزش عالی را در مملکت ما پایین بیاورد. مملکتی که همین اکنون نیز بشدت از دایره ی توسعه عقب مانده و در تمام سطوح دارای مشکلات عدیده است تنها و تنها به مدد دانش و تخصص می تواند تا حدی از این دورنمای فاجعه آمیز فاصله بگیرد. وقتی اصرار ما کماکان بر رشد عدم دانش و عدم تخصص باشد معلوم است که راهی که پیش می رویم به ناکجا آباد ختم خواهد شد. گاه با خودم می اندیشم که چرا می نویسم. چرا اینهمه حرص و جوش می خورم. متاسفانه آنچه در این سرزمین به جایی نمی رسد فریاد است.