از گذشته او نپرسید زیرا هیچ گذشته اى ندارد و از آینده او نپرسید چون نمى داند به کجا خواهد رفت. فقط آمده است که باشد. فقط خواسته که ببیند و بشنود و بفمهمد و درنهایت فراموش کند. پس آنچه بدست مى آورد اهمیتى ندارد. فقط مانند پتکى بر سرش فرود خواهد آمد همین. پس باید تنها باشد. نباید نه کسى را ببیند نه کسى او را ببیند. باید تنها رهگذر این حوادث باشد. میداند که آنچه مى فهمد از دایره درک همه خارج است و باز مى داند که قرار نیست انسان روزى به درک آنچه او مى فهمد نائل شود…

ادامه داستان

نورها وقتى از دریچه چشمش به درون او مى تابد او را به خلسه مى برد و او در مى یابد که این همه نور سرگردان براى اولین بار است که مخاطبى پیدا کرده اند. نورها هیاهو کنان از کنار او مى گذرند و او تنها در خلا به همهمه این همه نور نگاه مى کند. روى خلا مى نشیند. چشم هایش را مى بندد و بعد در افکارش فقط دنبال حسى مى گردد که این تنها تماس نوع انسان را با تلاطم نور ستارگان معنا کند. چشم مى گشاید او از لغات فراتر رفته است. چیزى براى گفتن و نوشتن نیست. لحظه اى آمد و رفت. و او سوار برسفینه به حرکت خود ادامه مى دهد. بدون آنکه رد پایى از خود بجا بگذارد…

ادامه داستان

زن کنار پنجره نشسته و چشم به جاده پیچ در پیچ در انتظار مرد بود. صورتش گل انداخته بود و پلک راستش پی درپی می پرید.دست روی قلبش گذاشت، قلبی که می توانست بیرون بپرد. قلبی که می توانست حرف بزند (راستی ناهار چه پخته ای) همان که او دوست دارد: برنج دمسیای طارم با ماهی سفید… فقط همین… تو که میدانی دوست دارد ماهی را با برنج خالی  بخورد. ولی به نظر من کافی نیست. “کافی نیست” یعنی ممکن است خوشش نیاید…

ادامه داستان